Akita Inu to popularny pies pochodzący z Japonii. Są puszyste i miękkie jak husky i wiedzą, jak ciężko pracować jako obrońcy i pasterze. Pierwotnie używano ich do polowania na dzikie zwierzęta, aby pomóc wykarmić członków ich ludzkiej rodziny, ale dziś zazwyczaj spędzają czas jako rozpieszczone zwierzęta domowe.

zapytał(a) o 17:59 Jakie są rasy psów podobne do Chow-Chow'a ? =) To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 12:00: dużo jest podobnych ras ale żadna nie zastąpi jego fantastycznej urody .. ♥♥ je /// ]) a)szpic miniaturowyb) akita inuc) mastif tybetański ... tylko że czerwnonyd)jindo doge )samoyedf) Eurasierg) :hokkaidou dogh) icelandic sheepdogi)szpic fińskij) elo dogk) shiba inutu masz je wszystkie na zdjeciach mam nadzieję ze pomogłam ... pozdrawiam :) Odpowiedzi EKSPERT♪♫ мιเυ ♫♪ odpowiedział(a) o 18:04 mastiff tybetański :D tak myślę blocked odpowiedział(a) o 18:53 Moim zdaniem podobny do chow chow'a jest:- Eurasier- Mastif Tybetański (najbardziej czerwony)- Elo Ĉevalo odpowiedział(a) o 19:42 Mastif Tybetański i Szpice. podobne psy do chow chowa to:-eurasier-mastif tybetański-elo itp Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Dziś Akita to rozwinięte miasto, które na początku XVII wieku wyglądało jak osada na górzystym terenie z surowym klimatem, lasami, śniegiem i niedźwiedziami.. Historia rozwoju rasy rozpoczęła się od osoby należącej do klasy średniej, można rzec, od urzędnika, który przyjechał do Akity w sprawach państwowych. Cześć! Dzisiejszy post będzie o psie Alpejskim gończym krótkonożnym. Mam nadzieję, że się podoba! ;) Rys historyczny Psy typu jamniko-gończego występowały na terenie Alp Bawarskich, Alp Austriackich oraz w Gryzonii. Rasa powstała na skutek skrzyżowania psów gończych i jamnika. Zanim ustalono standard tej rasy, psy te nie były jednolite pod względemeksterieru, lecz pod względem użytkowości, do której przykładano największą wagę. Wszystkie sprawdzały się na polowaniach w trudnych warunkach górskich. Starania w kierunku opracowania wzorca i otworzenia czystych hodowli zostały zwieńczone założeniem 15 marca 1896 r. w Monachium "Międzynarodowego Klubu Jamniko-Gończych". W dwanaście lat później klub ten rozpadł się tworząc kilka mniejszych jednostek. Przez FCI Alpejski gończy krótkonożny został uznany w 1975 r. Obowiązujący standard opublikowano 10 października 1995 r. Wygląd Ze względu na budowę zewnętrzną tych psów, przypominającą formę pośrednią pomiędzy jamnikiem a psem gończym, zalicza się je do grupy psów jamniko-gończych. Szata i umaszczenie Sierść jest krótka i gładka poza szyją i ogonem na którym występuje szczotka. Umaszczenie jest czarne, brązowe, czarne z rudordzawym nalotem, czerwone lub czerwone z czarnymi znaczeniami. Zachowanie i charakter Alpejski gończy krótkonożny jest psem wytrzymałym i upartym, odpornym na niekorzystne warunki atmosferyczne. Użytkowość Pies używany do polowań w górach, jako posokowiec - do tropienia po "farbie" zranionej zwierzyny grubej oraz jako pies gończy na dziki, zające i lisy. Nadaje się na psa do towarzystwa, choć z powodu swojej użytkowości jest przeważnie w posiadaniu myśliwych. Popularność Rasa ta w Polsce jest rzadko spotykana, większą popularnością cieszy się w rejonach z których pochodzi, czyli w alpejskich częściach Austrii czy Bawarii.
Azor, piękny, duży pies. Ma w sobie coś z Akity. Pies, który budzi respekt, a tak naprawdę jest niesamowitym miziakiem Pojawił się w miejscowości Tolko
Przez aktualizacja dnia 18:58 Husky syberyjski, czyli kilka słów o „oryginale” Husky to bardzo stara rasa, której pierwsze ślady obecności w postaci malowideł na skałach, znaleziono w Szwecji. Datowane są na okres kamienia i brązu. Oficjalnie jednak rasa wywodzi się od plemienia Czukczów zamieszkującego północno – wschodnie granice Azji. Husky to czworonogi od początku przeznaczone do pełnienia roli psów zaprzęgowych, stąd też biorą się ich niewyczerpane pokłady energii i bardzo duża odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne. Ponadto są pogodne i przyjacielskie, często wykorzystywane na przykład przy dogoterapii, jednak nie nadają się do każdego domu – wymagają sporo ruchu na co dzień. Husky źle znoszą samotne przebywanie w domu, może rozwinąć się u nich lęk separacyjny, potrzebują dużo uwagi ze strony właściciela. Ich sierść jest gęsta, miękka w dotyku, średniej długości. Mają obfity podszerstek, który wymaga częstego wyczesywania szczególnie w okresie linienia. Jeśli chodzi o umaszczenie, dopuszczalna jest cała paleta kolorów – od białego do nawet jednolicie czarnego lub brązowego, z charakterystycznymi białymi znaczeniami na kufie i pysku. Husky miewają niebieskie oczy, co jest rzadkością w świecie psów. Dorastają do 60 cm w kłębie i osiągają wagę 28 kg. Jakie inne psy przypominają z wyglądu husky? Alaskan malamut Alaskan malamute do doskonały psy zaprzęgowe ©Shutterstock W zestawieniu z pewnością nie może zabraknąć takiej rasy jak alaskan malamut, zwanej „lokomotywą północy“. Ze względu na podobne umaszczenie, psy tej rasy są często mylone z husky. Alaskany pochodzą, jak sama nazwa wskazuje, z Alaski. Były tam hodowane przez eskimoskie plemię Mahlamut jako psy pociągowe. Są większe i bardziej masywne od husky, przystosowane do transportu ciężkich ładunków na długich dystansach. Uważane są za najsilniejsze i najbardziej wytrzymałe psy zaprzęgowe. Były wykorzystywane zarówno przy poszukiwaniu złota, jak i podczas I i II wojny światowej. Jako rasa oficjalnie zostały zarejestrowane w 1935 roku. Są to czworonogi spokojne i przyjacielskie, ufne w stosunku do ludzi. Sprawdzają się jako psy rodzinne, ale tylko pod warunkiem, że trafią do rodziny o zacięciu sportowym – potrzebują bardzo dużo aktywności ruchowej i trudno je zmęczyć. Są odporne na zimno, ale niezbyt dobrze znoszą wysokie temperatury. Niekoniecznie będą dobrymi stróżami posesji, ponieważ nieproszony gość łatwo zdobędzie ich zaufanie. Ich futro jest gęste, wodoodporne, bardziej szorstkie i dłuższe od sierści husky. Osiągają do 71 cm w kłębie, a ich waga sięga 56 kg. Samoyed ©Shutterstock Samoyed pochodzi z okolic Syberii, a nazwę swoją zawdzięcza plemieniu Samojedów, które tę rasę wykształciło. Wykorzystywano go do pilnowania stad reniferów oraz do pomocy przy polowaniu, samoyedy spały też z właścicielami, zapewniając im ciepło. Są to piękne i okazałe psy, ale nie tak odporne jak alaskany. Podobnie jak pozostałe psy zaprzęgowe, także i samoyedy charakteryzują się niespożytymi pokładami energii oraz wesołym i przyjaznym usposobieniem. Wymagają dużej dawki aktywności ruchowej na co dzień. Są chętne do współpracy z człowiekiem, ale bywają niezależne. Nie mają silnego instynktu łowieckiego ani obronnego, nie będą dobrymi stróżami posesji. Ze względu na swój nieodparty „urok osobisty”, sympatyczny wyraz pyska oraz łagodne usposobienie samoyed jest często wykorzystywany w dogoterapii. Futro samoyeda jest bardzo gęste z gęstym ochronnym podszerstkiem, wymaga częstej pielęgnacji i wyczesywania. Umaszczenie waha się w zakresie różnych odcieni bieli i biszkoptu. Samoyed jest mniejszym psem niż husky, ale ze względu na sporą ilość futra wydaje się bardziej masywny. Dorasta do 57 cm w kłębie, a jego waga raczej nie przekracza 32 kg. Pies grenlandzki ©Shutterstock Pies grenlandzki był hodowany przez Inuitów na Grenlandii jako pies pociągowy, choć pierwsze ślady tych psów znaleziono na Syberii, co może świadczyć o ich pokrewieństwie z rasą husky. Jest to jedyna rasa zaprzęgowa z okolic Grenlandii uznana przez FCI. Psy grenlandzkie stanowiły wsparcie przy polowaniu na foki i niedźwiedzie, przyczyniły się też do zdobycia bieguna południowego przez Roalda Amudsena w 1911 roku. Pies grenlandzki to bardzo wytrzymały czworonóg, który ma silnie rozwinięty instynkt łowiecki i stadny. Mimo łagodnego usposobienia nie nadaje się do trzymania w domu jako pies rodzinny, ponieważ bywa niedelikatny i zbyt żywiołowy w stosunku do dzieci. Wymaga też solidnej dziennej dawki ruchu. Sierść psów grenlandzkich jest gęsta i odporna na niskie temperatury ze względu na gęsty podszerstek, który wymaga regularnej pielęgnacji. Umaszczenie, podobnie jak u husky, jest mocno zróżnicowane, zdarzają się nawet osobniki w łaty. Psy grenlandzkie są bardziej masywne niż husky, ale szybsze i drobniejsze od alaskanów. Rosną do 60 cm w kłębie (psy) i 55 cm (suki), a ich waga sięga około 48 kg.
The National Dog show is pre-recorded before Thanksgiving so that contestants, judges, and attendees don't have to miss out on grandma's famous pumpkin pie on the day of Thanksgiving. This year, the competition will take place on November 18 and 19 at the Greater Philadelphia Expo Center in Oaks, PA. With more than 2,000 dogs entered in the
Przez aktualizacja dnia 18:57 Niemcy, to po Francji i Wielkiej Brytanii, trzeci kraj mogący się pochwalić największą liczbą ras psów. Większość z nich jest bardzo dobrze znana i lubiana w Polsce, jak owczarek niemiecki, jamnik czy rottweiler. Spora część z nich to psy myśliwskie z długą tradycją (gończy niemiecki, posokowiec bawarski czy jamnik), do dnia dzisiejszego chętnie wykorzystywane podczas polowań, jednocześnie jednak w równym stopniu pełniące rolę psów rodzinnych. Wśród ras pochodzących z Niemiec znajdziemy również psy obronne i stróżujące (rottweiler, owczarek niemiecki, doberman). Przyjrzyjmy się im bliżej. 1. Owczarek niemiecki Owczarek niemiecki ©Shutterstock Zacznijmy od zdecydowanie najpopularniejszej w Polsce niemieckiej rasy psa, czyli owczarka niemieckiego. Ten wspaniały czworonóg pierwotnie wykorzystywany był przede wszystkim jako pies pasterski, ale z powodzeniem pełnił również funkcję psa stróżującego oraz policyjnego. Obecnie owczarek niemiecki uznawany jest – całkowicie słusznie – za wszechstronnego psa pracującego. Poza tym, że nadal wykorzystywany jest w wyżej wymienionych celach, chętnie widziany jest między innymi w roli psa ratowniczego, obronnego, a także asystującego. Powszechnie uważa się, że owczarki niemieckie to psy bardzo inteligentne, które niemal same się uczą, dlatego są „bardzo łatwe w prowadzeniu”. Owszem, rasa ta odznacza się dużą inteligencją, chęcią nauki oraz współpracy z człowiekiem, ale wbrew pozorom wcale nie tak łatwo wyszkolić owczarka. W związku z tym nie jest on polecany jako pierwszy wybór dla osób niedoświadczonych. Owczarek niemiecki potrzebuje opiekuna świadomego, znającego jego potrzeby, bardzo aktywnego i… kreatywnego! 2. Dog niemiecki Dog niemiecki ©Shutterstock Dog niemiecki jest psem imponującej wielkości. Osiąga wysokość do 80 cm i wagę do nawet 95 kg (suki są nieco mniejsze i lżejsze od psów). Śmiało można powiedzieć, że dog niemiecki to łagodny olbrzym. Pomimo tego, że pierwotnie wykorzystywany był jako pies bojowy i myśliwski na grubą zwierzynę, jest czworonogiem zrównoważonym, spokojnym, który do tego mocno przywiązuje się do osób z najbliższego otoczenia. Jest wobec nich bardzo czuły, sam przy tym domaga się pieszczot i stałego kontaktu z człowiekiem. Zgodnie z wzorcem dog niemiecki nie powinien być psem lękliwym bądź agresywnym, natomiast w stosunku do obcych jest nieufny. Pielęgnacja tego czworonoga jest prosta i niewymagająca. Jedyny problem dla co bardziej wrażliwych i pedantycznych osób może stanowić fakt, że pies dość mocno się ślini… Dog niemiecki niestety nie należy do ras długowiecznych. Średnia długość życia tego psa wynosi 6-8 lat. 3. Jamnik Jamnik ©Shutterstock Pod hasłem „jamnik” kryje się naprawdę ciekawa rasa, która liczy kilka odmian – długowłosą, krótkowłosą i szorstkowłosą. Każda z nich może występować w rozmiarze standardowym, miniaturowym i króliczym. Historia rasy sięga najprawdopodobniej XVI wieku. Już wtedy bowiem istniał pies doskonale sprawdzający się w polowaniu na borsuki, charakteryzujący się krótkimi łapami i długim tułowiem. Niemiecką nazwę jamnika dachshund można przetłumaczyć jako „borsuczy pies”. Jamnik swego czasu był czworonogiem niezwykle popularnym w Polsce. Popularność ta wynikała z niewielkich rozmiarów, dzięki czemu był psem „idealnym do mieszkania w bloku”. Pomimo jednak swoich niewielkich rozmiarów jamnik jest psem niezwykle wytrwałym i aktywnym. To urodzony myśliwy a nie typ kanapowca. W związku z tym zdecydowanie nie jest polecany osobom ceniącym sobie spokój i raczej siedzący tryb życia. Psy tej rasy mają tendencję do tycia, dlatego wymagają regularnych aktywności różnego rodzaju. 4. Posokowiec bawarski ©Shutterstock Posokowiec bawarski to rasa wywodząca się od innego niemieckiego psa – posokowca hanowerskiego. Jest stosunkowo młoda, bo powstała w XIX wieku. Posokowiec bawarski jest zdecydowanie lżejszy i bardziej zwinny od hanowerskiego, dzięki czemu doskonale nadaje się do pracy w górskim terenie. Poza tym ma lepszy węch od swojego przodka. Zainteresowanie nim w Polsce pojawiło się dopiero w latach 70. ubiegłego wieku. Nie jest to pies dla osób niedoświadczonych. Wymaga przewodnika cierpliwego, opanowanego i konsekwentnego. On sam również jest czworonogiem zrównoważonym i spokojnym, jeśli wszystkie jego potrzeby są zaspokojone. Lubi współpracę z człowiekiem, łatwo się do niego przywiązuje. Wobec obcych pozostaje nieufny. 5. Eurasier Eurasier ©Shutterstock Eurasier, w przeciwieństwie do większości niemieckich ras, nie należy do psów myśliwskich i nie ma długiej historii. To typowy pies do towarzystwa. Rasa powstała niedawno, bo w latach 60. ubiegłego wieku, ze skrzyżowania szpica wilczego i chow chow. Początkowo nazwa rasy brzmiała wolf-chow, ale po kolejnych krzyżówkach, tym razem z samoyedem, ostatecznie nadano jej miano eurasiera. Nie jest to pies szczególnie popularny w Polsce. Czworonóg ten jest bardzo zrównoważony i spokojny, mocno przywiązuje się do najbliższych i wymaga od nich sporej uwagi. Nie jest typem samotnika, dlatego nie jest polecany osobom zapracowanym, dużo czasu spędzającym poza domem. 6. Rottweiler ©ShutterstockWymieniając niemieckie rasy psów, trudno nie wspomnieć o rottweilerze. To wspaniały pies stróżujący, którego historia sięga czasów starożytnych. Poza tym, że czworonóg ten miał strzec stada, służył również do zaganiania oraz jako pies zaprzęgowy. W związku z tym, że w pewnym momencie rasa przestała być wykorzystywana na tak szeroką skalę jak dotychczas, prawie doszło do jej wyginięcia. Na szczęście tak się nie stało i wiek XX przyniósł ponowne zainteresowanie rasą. W Polsce rottweiler niestety nie cieszy się dobrą opinią. Widnieje w wykazie ras psów uznawanych za agresywne. Chcąc posiadać rottweilera, należy uzyskać zgodę z urzędu gminy bądź miasta. To duży, silny pies, który jest wyjątkowo odważny, wytrwały, spokojny i pewny siebie. Cechuje się niezwykłą czujnością i dystansem wobec obcych. W stosunku do bliskich jest łagodny i przyjazny. Silnie przywiązuje się do rodziny i będzie bronić jej za wszelką cenę. W czym zatem problem? Skąd tak zła sława? Rottweilery to psy inteligentne, lubiące się uczyć i współpracować z człowiekiem. Opiekun powinien być jednak osobą doświadczoną, spokojną, konsekwentną i łagodną zarazem. Ze względu na swój charakterystyczny, stosunkowo „groźny” wygląd czworonogi te niestety często trafiają w ręce nieodpowiednich osób… 7. Szpic miniaturowy Szpic miniaturowy ©Shutterstock Szpic miniaturowy, zwany również pomeranianem, to malutki pies rodzinny, dawniej wykorzystywany również jako pies stróżujący. Jego przodkiem jest szpic torfowy, który pochodził jeszcze z epoki kamienia. Obecny wygląd rasy ukształtował się w XIX wieku. Jedna z teorii o pochodzeniu rasy mówi, że pochodzi ona z Pomorza (stąd nazwa pomeranian). Szpic miniaturowy jest psem dość głośnym i aktywnym. Nie znosi nudy i samotności, wymaga bliskości człowieka. Choć jest niewielki i cechuje się „arystokratycznym” wyglądem, jest naprawdę wytrwały i szybko przyswaja wiedzę. Z powodzeniem może nawet uprawiać rozmaite sporty kynologiczne. Szpic miniaturowy to pies długowieczny i stosunkowo zdrowy, choć miewa problemy z uzębieniem i oczami. W trosce o piękną szatę tego szpica, należy ją regularnie szczotkować i przycinać. 8. Leonberger Leonberger ©Shutterstock Leonberger to duży pies zaliczany do molosów w typie górskim. Jego historia, choć niedługa, jest bardzo ciekawa. Jedna z teorii mówi o tym, że leonbergery są potomkami mastifów tybetańskich występujących w okresie średniowiecza na terenie Alp. Druga teoria, zdecydowanie chętniej przyjmowana, głosi natomiast, że powstanie rasy ma bezpośredni związek z miastem Leonberg, na herbie którego widnieje lew. Nazwę tę można przetłumaczyć jako „Lwia Góra”. Jeden z mieszkańców miasta, chcąc je rozsławić, stworzył nową rasę w latach 30. XIX wieku. Zgodnie z tą teorią leonbergery powstały w wyniku skrzyżowania nowofundlanda z bernardynem. W kolejnych latach hodowca eksperymentował również z łączeniem wymienionych raz z pirenejskim psem górskim. Leonberger to wyjątkowy stróż, doskonały pies lawinowy i ratowniczy. Najczęściej jednak pełni funkcję towarzysza rodziny. Jest inteligentny, zrównoważony, chętnie się uczy i współpracuje z człowiekiem. Wobec dzieci wykazuje niezwykłą cierpliwość i łagodność. Nie jest psem popularnym w Polsce. Wielką miłośniczką rasy była słynna cesarzowa Sissi. 9. Bokser Bokser ©Shutterstock Bokser to kolejna swego czasu niezwykle popularna w Polsce niemiecka rasa psa. Obecnie zainteresowanie nią spada. Bokser należy do grupy molosów. Rasa powstała w XIX wieku i od początku wykorzystywana była przede wszystkim do stróżowania, a ponadto do obrony. Przodkami boksera są prawdopodobnie bullenbeissery, doskonałe psy myśliwskie. Ich cechą charakterystyczną, podobnie jak i boksera, jest szeroka kufa. Bokser to wspaniały pies pracujący, który świetnie sprawdzi się nie tylko w takim zadaniu jak stróżowanie, ale też jak np. praca w policji czy ratownictwie. Mocno przywiązuje się do swoich bliskich i nie lubi samotności. Jest psem cierpliwym, łagodnym, a zarazem wyjątkowo wesołym i energicznym. To wymarzony towarzysz dla osób aktywnych, które są w stanie poświecić psu sporo czasu i uwagi. 10. Wyżeł niemiecki Wyżeł niemiecki jest wszechstronnym, zrównoważonym i godnym zaufania psem myśliwskim. Rasa występuje w 3 odmianach: krótkowłosej, ostrowłosej oraz szorstkowłosej. To psy silne, szybkie i wytrzymałe. Mają harmonijną i dystyngowaną sylwetkę. Początki rasy są niepewne. Przypuszcza się, że pochodzi on od starego wyżła hiszpańskiego, którego w połowie XVII w. sprowadzili do Niemiec Flandryjczycy. Później z pewnością został skrzyżowany z pointerem. Wyżeł czy pinczer karłowaty silnie przywiązują się do właściciela i wymagają przemyślanej socjalizacji. Ich szkolenie nie jest szczególnie skomplikowane, jeśli zapewnimy psom wszystkie podstawowe warunki. W przypadku wyżłów krótko i długowłosych największym wyzwaniem będzie duża dawka ruchu. Niestety nie każdy właściciel poradzi sobie z takimi potrzebami pupila, dlatego wyżły posiadają niekiedy opinie rozrabiaków. Inne niemieckie rasy psów Wyżej wymienione to oczywiście nie wszystkie niemieckie rasy psów, bo tych jest znacznie więcej. Należą do nich hovawart, doberman, pudel, pinczer małpi, pinczer średni i miniaturowy (ten ostatni potocznie nazywany ratlerkiem), wyżeł weimarski, sznaucer (zarówno miniaturowy, średni i olbrzym), szpic niemiecki. Wiele z nich to rasy, które możesz spotkać na co dzień na ulicy, ale są również takie, którym jeszcze nie udało się zyskać przychylności w Polsce. Na pewno warto je bliżej poznać! Przeczytaj również: Amerykańskie rasy psów Angielskie rasy psów Australijskie rasy psów Chińskie rasy psów Czeskie rasy psów Francuskie rasy psów Hiszpańskie rasy psów Irlandzkie rasy psów Japońskie rasy psów Polskie rasy psów Szkockie rasy psów
Stary a nowy - typ akity Stary a nowy - typ akity. By basia November 30, 2004 in Akita. Share More sharing options Followers 0. Reply to this topic; Start new topic; no dobra to ja sie wypowiem mam akite(ANATA) sunie a moja kolezanka ma psa(Forrest, Burek) husky, psy sie widują codziennie, w wakacje mieszkały miesiąc pod jednym dachem. ANATA zdominowała Forresta w pierwszym tygodniu gdy sie pojawiła u mnie w domu a miała wtedy miesiąca, a on miał roku Gdy psy były puszczane na działce biegały, biegały razem, Forrest znajdywał przejscie i uciekał a Anata zostawała na terenie i wracała do nas. Mi się wydaje, ale zaznaczam, że nie znam zbyt dużo akit, że husky są bardziej niezależne. Są bardzo podobne z charakteru do kotów. O ile akita jest "nastawiona" na silną więź z właścicielem, o tyle husky z reguły mają go w nosie. Nagminne są ucieczki haszczaków, natomiast nie często słyszę o takich numerach w wykonaniu akit. Husky są raczej postrzelone, nie mają też predyspozycji do bycia psami obronnymi. Natomiast akity takie predyspozycje raczej mają co nie oznacza oczywiście agresji. Poza tym jedne i drugie wymagają dużo ruchu i są raczej (podkreślam raczej) nieufne do obcych. Obie te rasy lubią też dominować i wymagają przez to dużej pracy i kontaktu z człowiekiem. Natomiast o charakterze akit niech się lepiej wypowiedzą ci, którzy spędzają z nimi 24 godziny na dobę, są bardziej kompetenti. A swoją drogą my też planujemy zakup akity za jakiś czas Praktycznie ze wszystkim sie zgodze. Dodam, że obie rasy są dość czyste, akita w domu jest spokojna i praktycznie nie czuje sie ze jest ktoś jeszcze w domu, za to na zewnątrz jak ma humor dzikie szaleństwo. Potrafi mi latać od jednego końca smyczy do drugiego (ja latam za nią po 1-2m w powietrzu w rózne strony:p ) czego haszczak nie zrobi. Może to dziwne ale moja akitka jest bardziej szalona niż kolezanki haszczak. Pau co do pilnowania haszczaków... rozumiem żeby nie uciekały... ciężko by było nowemu psu w stadzie przejąć przewodnictwo, a takim niewatpliwie by musiał być. Po za tym warto zwrócić uwage ze huskie zawsze pracują w stadzie, a akity jak szły na polownania to tylko pies i suka, tylko 2 sztuki. Akity mają o wiele większe problemy z psami tej samej płci i zawsze będą chciały zdominować psy podobnej wielkości (małymi rasami sie nie interesują, chyba uważają że nie warto czasu tracić). Co do stosunków pies+ człowiek. Akita okazuje swoje uczucia publicznie, a husky nie bardzo (w domu przyjdzie sie przytuli i daje BUZI, a przy ludziach tego nie robi) Akita tak jak do ludzi przywiązuje sie bardzo do psów i zawsze stanie w obronie swojego przyjaciela i kazdego szczeniaka którego uprzednio obwącha, za to haszczak ma w szerokim poważaniu co sie dzieje.. Przedstawie 3 sytuacje. Anata pawiła się z Forrestem, podbiegła sunia huski i panie pokłóciły sie o pana a burek olał poszedł w drugą strone. Anata bawiła sie ze szczeniaczkiem, którego przed chwilą poznała (świetny instynk macierzyński ma) i jakiś dorosły pies-bokser podleć i chciał zaatakowac małego, właścicielka tylko zbierała swojego psa ze strachu przed Anatą. Wielokrotnie było tak że jak jakiś pies warknął na burka, to od razu dało się słyszeć warkniecie i forresta i anaty. Akita w Japoni jest symbolem wierności i coś w tym jest, Syberany zyją w innym świecie. Wszystko co napisałam jest na podstawie mojej akitki która ma w tym momencie 20 miesięcy (wiec jest jeszcze młoda, suczki akit rozwijają się ok 3 lata) i huskiego który ma teraz roku
#Terlikowski #AkitaCzego można doświadczyć pielgrzymując do Akity? Odpowiada Tomasz P. Terlikowski.Objawienia w Akicie nazywane są „drugą Fatimą”. W tej japo
Trzeci już dzisiaj post będzie o psach rasy Akita Inu. Zapraszam do poznania kolejnej rasy! Akita (jap. 秋田犬 – akita inu; z jap. inu – pies) – rasa psa zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych, wyhodowana wJaponii, pierwotnie do walk psów, później użytkowana również do polowań. Współcześnie pełni funkcje psa stróżująco-obronnego oraz psa-towarzysza. Są to największe psy spośród ras japońskich. Nie podlega próbom pracy. Rys historyczny Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita w północnej części Japonii. Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do walk psów i do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami – poczynając od około 15 000 lat po 300 lat Były to zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpiców uznaje się nieistniejącego dzisiaj nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnego akita inu. Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły dużą wartość. Następne stulecia, obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało rasę akita inu za dziedzictwo kulturowe i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów. Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk. Wygląd Umaszczenie Wzorzec przewiduje umaszczenie białe, czerwone, pręgowane i sezamowe (czyli czerwona sierść z czarnymi końcówkami). Każde umaszczenie oprócz białego musi mieć białe znaczenia (urajiro) po bokach kufy, na policzkach, po spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych Zachowanie i charakter Akity jako psy myśliwskie znane są z uporu i zawziętości w walce, a także z pasji łowieckiej. To rasa psów niezależnych, mających zdecydowany charakter. Wymagają konsekwentnego prowadzenia, ale równocześnie i łagodnego. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji oraz potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Jest nieufny wobec obcych ludzi. Nie toleruje innych psów. Zdrowie i pielęgnacja Okresy zmiany sierści wymagają zintensyfikowanej pielęgnacji. Jest to pies o średniej potrzebie ruchowej. Szczenięta powinny od maleńkości mieć kontakt z człowiekiem. Mogą chorować na skręt żołądka. Dysplazja stawów biodrowych rzadko występuje u tej rasy. Akity są również zagrożone chorobami oczu oraz skóry (np. sebaceous adenitis). Popularność Do Polski pierwszą akitę zaimportowano w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei. Natomiast pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory stale popularność tej rasy wzrasta. W Stanach Zjednoczonych zainteresowanie tą rasą zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej. Klasyfikacja W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy 5 – Szpice i psy w typie pierwotnym, w sekcji 5 – Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Nie podlega próbom pracy (do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki konkursów lub zawodów). Ostatnie zmiany we wzorcupochodzą z dnia 13 marca 2001 r. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących. + Ciekawostki Akita to historyczny symbol psiej wierności – przykładem jest opowieść o psie Hachikō, który przez prawie 10 lat czekał na powrót swego pana Ueno, który zmarł nagle w miejscu pracy.
7VRY. 437 67 287 368 350 328 89 337 192

pies podobny do akity